An offer you can refuse?
Review door Bruce Vandeweyer Afgekickt
Gepubliceerd op
Empire of Sin loopt over van goede thematische ideeën, maar slaagt er zelden in om deze tot een harmonieus geheel te combineren.
In deze Empire of Sin review duikt Bruce onder in de Roaring Twenties en ontdekt hij hoe het voelt om als een meedogenloze maffiabaas in Chicago te spelen.
De Amerikaanse Drooglegging roept heel specifieke beelden op: een sigaarrokende maffiabaas, tommyguns en illegale speakeasy's inclusief jazzbandje op de achtergrond. De groezelige onderbuik van de Roaring Twenties dus. In Empire of Sin speel je zo'n maffiabaas en je doel is om in Chicago 'Il Capo dei Capi' te worden, de baas der maffiabazen. Ontwikkelaar Romero Games doet een goede poging om dit in een interessante co*cktail van RPG en strategiegame te gieten, maar schiet uiteindelijk tekort waar het telt.
Empire of Sin simuleert je weg naar de top in vier delen. De game is een managementsim, waarin je illegale bars, bordelen en casino's beheert. Een RPG waarin je de statistieken, uitrusting en vaardigheden van je groeiende groep gangsters managet en verhaalmissies doorloopt. Een turn-based strategy-game waarin je met gangsters gewelddadige conflicten oplost. En een grand-strategy-game die de diplomatie, handel en oorlogsvoering tussen de verschillende maffiabazen belicht. Op papier klinkt dit als een spannende en diverse co*cktail, maar de uitvoering mist harmonie en een gebrek aan focus.
Het teleurstellendste deel zijn zonder twijfel de turn-basedgevechten. Er zijn verschillende klassen, een cover-systeem, een divers aanbod aan wapens en speciale vaardigheden, maar toch is het geheel vaak saai en ongeïnspireerd. Het hoogtepunt van de combat zijn de creatieve unieke skills van de maffiabazen, zoals Al Capone die met zijn tommygun alles en iedereen in een radius neermaait, of ex-circusbaas Maggie Dyer die als een volleerd Scorpion vijanden naar haar toe trekt. Je voelt echter zelden de noodzaak om deze skills of die van je andere teamleden te gebruiken. Meestal is de beste optie om simpelweg een basisaanval te doen en op het beste te hopen. Als je een diepgaande tactische uitdaging zoekt, ben je in Empire of Sin aan het verkeerde adres.
De managementgameplay is eveneens simpel, maar doeltreffender. Niet onverwacht draait alles in Empire of Sin rond alcohol. Je moet dus voldoende illegale brouwerijen aan de gang houden om je speakeasy's, bordelen of casino's aan de praat te houden. Het ene etablissem*nt heeft meer alcohol nodig dan het andere om efficiënt te draaien. Een speakeasy sluit simpelweg de deuren als de tap droogstaat, terwijl een casino met dronken gokkers betere winsten boekt. De keuze welke soort zaak je opstart, hangt dus vooral af van je 'booze'-productie en deze in goede banen leiden is je belangrijkste en interessante bezigheid.
Je verschillende zaken moet je ook op verschillende manieren upgraden. Door jouw bar aantrekkelijker te maken dan die van je buur, trek je bij hem klanten weg. Wat natuurlijk tot spanningen in jullie diplomatieke relaties leidt. Als de welvaart in een wijk groeit, is het ook belangrijk dat je brouwerijen over de nodige upgrades beschikken om kwaliteitsvolle alcohol te stoken. Het managen van je zaken is dus een eindeloze carrousel van oprichten, winst maken en opnieuw investeren. Niets revolutionair, maar spannend genoeg voor wie kickt op steeds maar stijgende cijfertjes.
Het grand-strategy-luik roept dan weer gemengde gevoelens op. Voor een game die de geniepige maffia als onderwerp heeft, biedt het te weinig focus op diplomatie en intriges. De sit-downs die je met andere bazen hebt zijn nochtans een fijn idee. Het heeft iets spannends om een sit-down te houden in het hol van de leeuw van de maffiabaas wiens brouwerij je net hebt opgeblazen. In de praktijk zijn deze ontmoetingen echter een thematisch rookgordijn om simpele diplomatieke beslissingen en gevolgen te maskeren.
De interessantste intriges vinden binnen je eigen rangen plaats. Je hebt namelijk de mogelijkheid om een mol bij je concurrenten te plaatsen, maar dit geldt natuurlijk eveneens voor je concurrenten. Toen er steevast geld uit m'n kluis bleef verdwijnen en m'n alcoholtransporten verdacht vaak werden overvallen, begon het te dagen dat de kerel die ik zopas tot m'n adviseur had benoemd, wel eens een mol voor een andere familie kon zijn. De gevolgen van zijn verraad waren zowel voor hem als voor zijn opdrachtgever niet prettig. Het zijn momenten als deze waarin Empire of Sin tot de verbeelding spreekt, maar deze komen te sporadisch voor. Het is gewoon te simpel om voor de gewelddadige optie te kiezen en je concurrenten bar per bar of bordeel per bordeel een kopje kleiner te maken, zonder in complexe intriges verzeild te raken.
De verhaalmissies die vaak losstaan van je gewelddadige weg naar de top, vormen lichtpuntjes in het geheel. Zo kom je bijvoorbeeld al vroeg in de game in contact met een mysterieuze organisatie die schijnbaar geen moeite heeft met het vergiftigen van de inwoners van Chicago met slechte alcohol. Bovendien heeft elke baas zijn of haar eigen origineverhaal. Deze vignetten vatten, samen met de fijne visuele stijl en erg sterke jazzsoundtrack, de onwerkelijke periode van de Drooglegging mooi samen.
Uiteindelijk voelt Empire of Sin als een gemiste kans aan. Ontwikkelaar Romero Games weet het gevoel van de Roaring Twenties en je rol als maffiabaas mooi te presenteren, maar slaagt er niet in om de gameplay echt interessant te maken. De game loopt over van leuke thematische ideeën, maar slaagt er zelden in om deze tot een harmonieus geheel te combineren.
Empire of Sin is vanaf 1 december verkrijgbaar op pc, PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch. Zin om zelf drank te smokkelen? Hier kun je Empire of Sin kopen op Bol.com.
